نظر کرده

موهاش طلایی بود و به هم ریخته. چشمای آسمونیش همرنگ گردنبندی بود که به بلندی جثه‌ی ریزه‌اش به گردنش انداخته بودن.
توی بغل مامانش بی‌قراری کرد، سربند مادرش رو کشید. مادرِ عصبانی شد و با تشر یه شیرینی داد دستش.
می خندید وبا مَلَچ و ملوچ ذره ذره شیرینی رو می جوید.
پیرزنی که روی تخت کناری دراز کشیده بود با مرد و زنی که به ملاقاتش آمده بودن خداحافظی کرد؛ مرد هنوز از در بیرون نرفته بود که آب دهانش رو جمع کرد و با همه‌ی قدرتی که توی فکِ گنده‌اش بود به گوشه‌یی تف کرد.
روم رو برگردوندم و دوباره به بچه‌ی مو طلایی نگاه کردم، بی‌تابی می‌کرد. مادرش خسته شد و گذاشتش زمین... بچه ایستاد و دختر کوچکی دستش رو گرفت...
بچه آروم دستش رو آزاد کرد و چند قدم به جلو رفت، شیرینی از دستش افتاد روی کفپوش سنگی... بچه نشست و خوراکیش رو برداشت، نگاهش کرد و کوبیدش زمین...
شروع کرد به چاردست و پا رفتن به سمت در... دوباره برگشت و خواست تکه‌ای از شیرینی رو برداره... حالم به‌هم خورد، بغلش کردم و دادمش به مادرِ بی خیالش.
گفتم:« خانوم مواظب بچه باشین، بیمارستانه، بخش عفونیه، هزار مریضی و کثیفی...»
پرید تو حرفم و بی‌خیال گفت:« نظر کرده اس، هیچی به سرش نمی‌آد‌!»