طلبکاری بدهکار

من خیلی مطالب را نمی‌دانستم و نمی‌دانستم که نمی‌دانم.
هیچ‌کس نگفته بود و در هیچ کتابی نخوانده بودم که گذشته‌ام چه بوده.
از کجا آمده‌ام و قرار است چه کنم و کجا بروم.
من طلبکارم
از کتاب‌های مدرسه‌ام که فرصت آموختن را از من گرفتند.
از معلم‌هایم که مطالب همان کتاب‌ها را انتقال دادند.
از والدینم چون فرصتی برای بیان نداشتند.
از دانشگاهم و سیستم آموزشی‌اش برای همه درس‌هایی که به من نیاموختند.
و بیشتر
از خودم
برای شکنجه دادن، خفه کردن، سوزاندن و تباه کردن تمام فرصت‌هایم برای جبران نادانسته‌ها و درک نکردن کمبودها.
وقتی امروز در جواب سوال استادی که پرسید:« چرا به فرهنگ بومی و کردی چیزی اضافه نمی‌کنید؟» گفتم:« چرا باید به فرهنگی که اطلاعی از آن ندارم چیزی اضافه کنم» همه‌ی نگاه‌ها برگشت.
توضیح دادم:« در کدام کتاب درسی به من گفته بودند که به جز هگمتانه شهری در تمدن ماد بوده؟ کدام کتاب ادبیات در دوره تحصیلم حتی یک بیت شعر کردی داشته؟ نه والدینم وقتی برای آموختنم داشتند ونه من معلم و کتابی برای تشنه شدن و به دنبال آموختن این مطالب رفتن.»
و حقیقت همین بود.
........
چند خط هم در روزنگار بلوط نوشتم.