اگر ادیسون نبود کی برق رو اختراع می‌کرد؟!

یه بنده خدایی به اسم " شیوانا " یک درس به شاگردش که غم عشق دیوونه‌اش کرده بود داد. یه بنده خدا دیگه‌ای هم پیدا شد و توی یه کتاب نوشتش.
تا این کتاب گشت و گشت و رسید به دست یه بنده خدایی به اسم " دنیز جون "، دنیز خان جان هم توی وبلاگش این پند و اندرز رو نوشت.
دنیز جون یه دوستی نازنازی داشت به اسم "ویولت"، که کلی ذوق کرد وقتی نوشته دنیز جون رو دید و چون خودش مطلب جدیدی نداشت همه‌ی مطلب رو کپی کرد توی وبلاگش.
از اونجائیکه همه‌ی نوشته‌های خوشگل در " میان‌برهای سی ثانیه‌ای" تجدید چاپ می‌شه نوشته دنیز جون رو به نقل از ویولت نازی چسبوندن اونجا.
دو روز بعد " زهرا خانووم" هم برداشت نوشته دنیز به نقل از ویولت و لینک از میان‌برها رو با مقداری اضافات چسبوند توی وبلاگش.
من هم که هیچ مطلب جدیدی نداشتم فکر کردم چی از این بهتر که برای شما هم بنویسم:
روزي شيوانا پير معرفت يكي از شاگردانش را ديد كه زانوي غم بغل گرفته و گوشه اي غمگين نشسته است. شيوانا نزد او رفت و جوياي حالش شد. شاگرد لب به سخن گشود و از بي وفايي يار صحبت كرد واين كه دختر مورد علاقه اش به او جواب رد داده و پيشنهاد ازدواج ديگري راپذيرفته است. شاگرد گفت كه سالهاي متمادي عشق دختر را در قلب خود حفظ كرده بود و با رفتن به خانه مرد ديگر او احساس ميكند بايد براي هميشه با عشقش خداحافظي كند.شيوانا با تبسم گفت: "اما عشق تو به دخترك چه ربطي به او دارد؟" شاگرد با حيرت گفت: "ولي اگر او نبود اين عشق و شور و هيجان هم در وجود من نبود!؟" شيوانا با لبخند گفت: "چه كسي چنين گفته است. تو اهل دل وعشق ورزيدني و به همين دليل آتش عشق و شوريدگي دل تو را هدف قرار داده است. اين ربطي به دخترك ندارد. هر كس ديگري هم جاي دختر بود تو اين آتش عشق را به سمت او مي فرستادي. بگذار دخترك برود! اين عشق را به سوي دختر ديگري بفرست. مهم اين است كه شعله اين عشق را در دلت خاموش نكني. معشوق فرقي نميكند چه كسي باشد. دخترك اگر رفت، با رفتنش پيغام داد كه لياقت اين عشق ارزشمند را ندارد. چه بهتر! بگذار او برود تا صاحب واقعي اين شور و هيجان فرصت جلوه گري و ظهور پيدا كند!

از من به بقیه نصیحت، بر ندارن این مطلب رو کپی کنن.
آفرین