سرزمین نیک، سال نکو

یه نفر با صدای آروم اسمم رو صدا می‌زد. بیدار شدم. دیدم مامان بوده. دستش رو گرفته بود روی قلبش، گفت که حالش خیلی بد شده و من رو بیدار کرده که به اورژانس زنگ بزنم. شماره اورژانس 115 است، نه؟ از ساعت 3 تا 5 صبح مشغول بود.
گفتم حالا که اورژانس نشد زنگ بزنم به آژانس. یک لیست از آژانس‌ها رو ردیف کردم و شماره گرفتم و گرفتم... یا ماشین نداشتند یا خواب بودند.
مامان رو نگاه می‌کردم جگرم آتش می‌گرفت ... چه کار می‌تونستم بکنم؟
به جای 115 زنگ زدم به 110. فکر کردم که شاید بتوانند آمبولانس خبر کنند... عجب فکر ایده‌آلی برای این مملکت فوق ایده‌آل.
خلاصه تا صبح نشستیم.
همین چند شب پیش همین مشکل را داشتیم ولی نیمه شب نبود و مشکل مامان هم به این شدت نبود.
صبح شد، بیمارستان و نوار قلب و... بستری در سی سی یو... ولی سی سی یو تخت خالی نداشت. حالا ما بودیم و یک مریض که مرفین و کلی دوای دیگه بهش تزریق شده بود در یک بخش شلوغ.
اتاقی سه تخته که کنار هر تخت مردی به عنوان همراه خانم بیمار ایستاده بود.مامان خانم ما هم حساس و راضی به دراز کشیدن نبود...
من که دیدم حریف مامان نمی‌شم و وضع هم قابل تغییر دادن نیست با خاله‌ام تماس گرفتم که بیا خواهرت بیمارستان بستری شده.
خاله آمد. ولی چه آمدنی... با رنگ پریده و حال خراب. مامان که خوابید برای خاله هم همان مراحل قبلی تکرار شد.
در محاصره مورچه‌های اسبی( از اونها که توی بیابان و کوه هستن) هر دو بستری شدند.
من برگشتم که برای بچه‌های هر دو غذا درست کنم و برگردم بیمارستان. از خستگی و بی‌‌خوابی شکایتی ندارم فقط یاد دیشبم که اگر اتفاقی برای مامان می‌افتاد من چه کار باید می‌کردم؟
دیشب معنی واقعی امنیت رو حس کردم.
یاد گرفتم امنیت فقط در نبودن دزد و قاچاقچی نیست.امنیت یعنی داشتن پشتیبانی یک قدرت قابل اعتماد. چیزی که فکر نمی‌کنم تصورش هم برای این روزگار ما صحیح باشه.
این هم از اولین روز کاری ما در سال جدید.
به قول قدیمی‌ها " سالی که نکوست از بهارش پیداست"