باران

یک درخت بلند و چند درخت کوتاه، درخت بلند خلاف جهت باد خم شده بود روی درخت کوتاه و کوتاهه تبدیل شده به لانه‌ایی امن برای کلاغ‌ها.
به عقلی که خدا در سر کلاغ‌ها گذاشته فکر می‌کردم تا گریزی باشه برای فراموش کردن سردردم.
رادیوی تاکسی روشن بود. صدایی با لوده‌گی می‌گفت:« صلاح مملکت خویش خسروان دانند صلاح مملکت خویش ما نمی‌دانیم...»
باز خوبه که با این سردرد و اعصاب داغون شانس آوردم سوار تاکسی شدم، حوصله‌ی آهنگ‌های ساز و ضربی ماشین شخصی‌ها رو نداشتم. کنارم یک پسر بچه نشست، حدودا 10 ساله... شلوار گرمکن سورمه‌ای کهنه پاش بود، بعد از اون هم یه مرد جوان سوار شد...
سرعت ماشین کم شد و ایستاد توی صف ترافیک، اگزوز کامیون کناری فقط چند سانت با شیشه‌ی باز کنارم فاصله داشت... مقنعه‌ام رو جلوی بینی گرفتم و دنبال دستگیره گشتم. نبود! راننده متوجه شد و دستگیره‌ای به طرفم دراز کرد. خم شدم و گرفتمش و شیشه رو بالا زدم. کمی به نفر کناریم نزدیک تر شده بودم... ایرادی نداشت.
باز به خیالات مشغول شدم. ابرهای سیاه داشتن به خورشید خانوم نزدیک می‌شدن... ببین خورشید حقته! دوره‌ی خانوم‌های ساکت و قدیمی تموم شده...
یهو حس کردم چیزی تغییر کرده، ولی چی؟ این پام از اون یکی گرم‌تر شده! چشمامو چرخوندم... دست سبک و سیاهی روی پام بود و انگشتاش داخل کیفم.
سرم رو برگردوندم و مستقیم نگاهش کردم. از خونسردی خودم متعجب بودم.
خیلی آروم گفتم:« فکر کنم جای دستت روی پای خودت باشه!»
دستش رو پس کشید، به بقیه نگاه کرد... کسی متوجه نشده بود. بعد هم منو نگاه کرد و تا آخر راه به دستهای کوچکش خیره شد.
نگاهش شرمگین نبود، حتی متاسف هم نبود. سیاه بود و درهم.
بارون گرفت.