دوستی

دل من دیر زمانی‌ست که می‌پندارد:
دوستی نیز گلی‌ست؛
مثل نیلوفر و ناز،
ساقه ترد ظریفی دارد.
بی‌گمان سنگ‌دل است آن‌که روا می‌دارد
جان این ساقه‌ی نازک را
-دانسته –
بیازارد!
در زمینی که ضمیر من و توست،
از نخستین دیدار،
هر سخن، هر رفتار،
دانه‌هایی‌ست که می‌افشانیم
برگ و باری‌ست که می‌رویانیم
آب و خورشید و نسیم‌ش« مهر» است
گر بدان گونه که بایست به بارآید؛
زندگی را به دل‌انگیز ترین چهره بیاراید.
آن‌چنان با تو در آمیزد این روح لطیف،
که تمنای وجودت همه او باشد و بس.
بی‌نیازت سازد، از همه چیز و همه کس.
زندگی، گرمی دل‌های به هم پیوسته‌ست
تا در آن دوست نباشد همه درها بسته‌ست.
با نگاهی که در آن شوق برآرد فریاد
با سلامی که در آن نور ببارد لبخند
دست یکدیگر را
بفشاریم به مهر جام دل‌هامان را
مالامال از یاری، غم‌خواری
بسپاریم به هم
بسراییم به آواز بلند:
- شادی روی تو!
ای دیده به دیدار تو شاد
باغ جان‌ت همه وقت از اثر صحبت دوست
تازه،
عطر افشان
گلباران باد.
" فریدون مشیری"
.....
برای عزیزترینم که بهترین دوست همه‌ی زندگیِ من بوده و هست.‌