به ریوار کَس نیاد

آدمها چقدر زود تمام می شن. رفت زیر خاک. وقتی برگشتیم انگار که هیچوقت بیرون از خاک نبوده. گرچه یادش همیشه هست.
چقدر طبیعیه که یه نفر رو ببرن زیر دو متر خاک بگذارند. یه نفر رو خیلی دوست داری حتی بیشتر از خودت، ولی وقتی که مرد در اولین فرصت باید ببری پسش بدی به چرخه طبیعت. حتی یک روز هم نمی تونی نگهش داری. گفتنش آسونه و تجربه کردنش عجیب ولی به قول مامان: «آخر و عاقبت همه اینه»
دیروز نتونستم تنها بمونم، خیلی حالم بد بود. بغضم سنگین تر از اونی بود که بتونم نفس بکشم.
رفتم پیش بقیه. نفهمیدم چطور شد که دیدم دارم گریه می کنم. شاید دیدن جای خالی شاید هم اطمینان از همدردی و آغوش گرم مامان بود که بغضم رو ترکوند. اون موقع که بابا فوت شد هیچکس نبود که بتونم سرمو روی شونه هاش بذارم. مامان که بیمارستان بود و بقیه هم فکر خودشون بودن. ولی دیشب خیلی گریه کردم خیلی خیلی بهتر شدم.
دلم برای مردها می سوزه که اشکهاشونو مخفی می کنن.
حس راحتی بعد از چند ساعت بغض مثل خواب در روز بعد از کنکور بود. انگار سم توی خون و رگ هام بود...
خدا نصیب هیچکس نکنه. به قول کرمانشاهی ها « به ریوار کَس نیاد»
........
ممنونم از همه.
امیدوارم قدر این دوستی ها و محبت ها رو بدونم.
ممکن است کسی را که با او خندیده ای فراموش کنی ولی هرگز کسی را که با گریسته ای فراموش نخواهی کرد.
" جبران خلیل جبران"