گله

"گله" رو به عنوان تیتر نوشتم ولی با گاف فتحه دار خونده نمی‌شه. چون گَله ندارم. اینجا فقط یک وبلاگ دارم و به اندازه همین یک وبلاگ حق دارم که گِله داشته باشم ولی گله‌هام بیشتر از این حرف‌هاست. شکایتم از بی‌قانونی‌ِ. نه بی‌قانونی توی جامعه‌ای که از عوام مردم تشکیل شده. از نبودن قانون در این فضای مجازی که از تیپ خاصی از افراد جامعه تشکیل شده حرف می‌زنم. تیپ خاص از نظر فکری منظورم بود، افرادی که علاقه به نوشتن و خواندن و درمیان گذاشتن حرف‌ها باعث شده وبلاگ داشته باشن، ولی همین وبلاگ داشتن خیلی مصائب داره برای نویسنده‌اش و دردسرهای خاص داره برای خواننده‌هاش.
در نظر بگیرید یه روز صبح که از دنده راست بلند شدید تصمیم می‌گیرید تا خواب‌های خوشی که دیشب دیدید رو تعبیر کنید. یک نفر از همین افراد سحرخیز می‌آد و وبلاگ گروهی درست می‌کنه به اسم " میانبرهای سی ثانیه‌ای". کار جدید و زیبایی شروع می‌شه و این وبلاگ پیشرفت می‌کنه و جلو می‌ره ... تا یه روز ... پایان
بدون هیچ دلیل قانونی و غیر قانونی.
چون اصلا قانون وجود نداره.
یه روز دیگه یه آدم متفکر دیگه از خواب بیدار می‌شه و می‌بینه که توی شهر هیچ خبرگزاری وجود نداره. وبلاگستان که بلانسبت شهر هرت نیست، عظمتی برای خودش داره بایدلااقل یه خبرگزاری داشته باشه. خبرچین رو به عنوان خبرگزاری پایه‌ریزی می‌کنه ولی بعد از این‌که راه افتاد و خواندنش جیره‌ی روزانه وبلاگ نویس‌ها شد ...ترتق...درش رو تخته می‌کنن.
بدون توجه به خواست و احساس بقیه.
چون بلاگستان با هزاران نفر جمعیت به اندازه‌ی یک روستای 50 نفری قانون نداره. صد رحمت به کدخداهای قدیم و قوانین نوشته و ننوشته‌شون.
مورد سومی هم وجود داره.
این همشهری معظم ما، یه شبه دزد به وبلاگش زده. حتی وقت نکرده تخته به در و پنجره‌ها بکوبه. همه چیز رو درب و داغون کرده، نابود کرده و گذاشته رفته.
انگار نه انگار که اصلا یه روزی یک کرمانشاهی وجود داشته. حتی آرشیو "کیبور نوشته‌های یک سینمایی نویس" هم جان سالم به در نبرد.
به هیچ‌وجه هم به خواننده‌ها و همشهریاش فکر نکرد.
چون دلیلی وجود نداره...
عزیزان من! اگه شما برای دل خودتون می‌نویسین چرا بقیه رو به خواندن نوشته‌هاتون دعوت می‌کنید؟ لینک می‌دید، لینک می‌گذارید، عاشق آمار بازدید کننده‌هاتون می‌شید. زندگی وبلاگی پر شر و شوری رو آغاز می‌کنید و بعد با دلایلی خاص و بی‌توجه به همه‌ی گذشته زیبا و پرخاطره و خواننده‌هایی که دارید وبلاگ رو تعطیل می کنید.
اگر فکر می‌کنید که وبلاگ اختصاصیِ و جزو افرادی هستید که به " چهار دیواری اختیاری" اعتقاد دارن، حق دارید وبلاگ‌هاتون رو تعطیل کنید. خواننده‌ها رو هم داخل آدم حساب نکنید. ولی مطمئنم که شما اینطور فکر نمی کنید. وبلاگ محصور در یک چهار دیواری نیست. به غیر از صاحب یا صاحبانش خواننده‌هایی داره که متعلق به اون‌ها هم هست. دقیقا شبیه به یک بانک. در بانک رابطه دوجانبه بین مشتری و مسئولان وجود داره. اعتبار بانک به مشتری‌هاشِ و یک بانک تعطیل نمی‌شه مگر این‌که رضایت مشتری‌ها رو جلب کنه. ولی متاسفانه وبلاگ بسته می‌شه بدون توجه به خواننده‌ها و بازدیدکننده‌هاش.
اگر این وبلاگ‌هایی که تعطیل شدن از اکثریت معمولی بودن که بود و نبودشون تفاوت چندانی نداره، دلم نمی‌سوخت ولی تاثیری که میانبرها و خبرچین در اطلاع رسانی و ارتباط بین وبلاگی داشتن وحضور وبلاگ یک کرمانشاهی در جمع کرمانشاهی‌ها و بعضا در وبلاگستان بیشتر از اونِ که ساکت بشینم و ببینم تعداد وبلاگ‌ها مثل قارچ زیاد می‌شه در صورتی‌که ایده و طرح جدیدی ندارن ولی وبلاگ‌هایی به این خوبی بسته می‌شه.
حیف نیست تورو خدا؟
می‌دونم که داشتن قانون در وبلاگستان از محالاتِ ولی اگر قانون وجود داشت این وبلاگ‌ها به این روز درمی‌اومدن؟
...........................
پ.ن: کرمانشاه پاتوق وبلاگ گروهیِ مخصوصِ وبلاگ نویس‌های کرمانشاهیِ. یک کار جمعی. از پارسال که تاسیس شد فراز و نشیب داشت ولی تعطیل نشد. الان هم رونق گرفته با خاطراتی که بچه‌ها از کرمانشاه می‌نویسن.
خدا کنه به سرنوشت اون وبلاگ‌های گروهی دیگه گرفتار نشه.
انگار که کار گروهی توی ایران و وبلاگستان طلسم شده!