کمی افاضات قبل از رسیدن آینده

به شبنمی می‌‌ماند آدمی
و عمر چهل روایتش،
به لحظه رویت نور
بر سطح سبز برگی
می‌‌لغزد و بر زمین می‌‌چکد...
تا باری دیگر
وکِی؟
و چه‌‌گونه؟
و کجا...؟
"حسین پناهی"
12 سال چقدر سریع گذشته و انگار کمتر از یک سال پیش بوده که این خونه رو ساختیم. اتفاقات ریز و درشت و خوب و بدی رخ داده، گوشه گوشه‌ش پر از خاطره‌های ریز و دشتِ اون‌وقت با چند کلمه بحث و نتیجه‌گیری راضی شدیم که ازش دل بکنیم، بسپریمش به مستاجر و بریم یک جای جدید.
موقع تصمیم‌گیری هیچ نگرانی و دلتنگی نداشتم. بدون ذره‌ای تردید قبول کردم که محله‌ی جدید بهتر و باکلاس‌ترِ... خانه جدید باعث تنوع می‌شه و خیلی مناسب‌تر از این یکیِ...
ولی الان که رفتن جدی شده و تا یکی دو هفته آینده اسباب‌کشی می‌کنیم بدجور دلم گرفته. شب‌ها خوابم نمی‌بره و مدام اتفاقات گذشته رو توی ذهم مرور می‌کنم، سقف و دیوار و در رو طوری با حسرت برانداز می‌کنم انگار بار اول و آخریِ که می‌بینمشون. حضور بابا رو توی اتاق‌ها می‌تونم حس کنم، جایی که می‌نشست و چای می‌خورد یا اتاقش و جایی که دراز می‌کشید هنوز بوی خوش همون روزها رو داره... توی حیاط که می‌رم و فکر اینکه آخرین باریِ که انگورهای این درخت رو می‌چینم دلم رو پر از غصه می‌کنه.
دیروز رفتیم حسابی خونه‌ی جدید رو بررسی کردیم. قبل از رفتن خدا خدا می‌کردم که عیب و ایرادی داشته باشه و ما تا حالا ندیده باشیم تا شاید باعث بشه از نقل مکان منصرف بشیم ولی همه چیز همونطور بود که قبلا فکر می‌کردم. درخت گردو و درخت‌های توت توی حیاط هم باعث شد که حتی نتونم ایراد بگیرم که اینجا باغچه نداره.
کاش می‌شد نرفت ولی آخرش چی؟ بالاخره که باید یه روز از این خونه برم. یه روز به همین زودی‌ها از این شهر می‌رم چه فرقی داره چند ماه دیرتر یا زودتر. با خودم می‌گم: باید احساسات رو کنار گذاشت و به آینده فکر کرد.
معنی آینده هیچوقت نیست، یعنی چند روز دیگه و باید برای بهتر ساختنش آماده شد.