احسن التواريخ

روزي از روزها لسان الغيب حافظ، از شوخ چشمي و بي‌وفايي نگار به تنگ آمد و برخلاف آنچه در تاريخ تحريف شده امروز آمده، بقچه‌اي كوچك جمع كرد و مخفيانه از شهر خارج شد.
از آنجايي كه بار اول بود از دروازه شهر بيرون مي‌رفت سردرگم ماند كه كدام سو برود، پس چشمان را بست و چرخي زد و ايستاد. آنگاه به همان سو كه دماغ‌ش نشان مي‌داد ره‌سپار شد. رفت و رفت تا رسيد به روستايي ناشناخته كه آن‌را برره مي‌خواندند.
داخل روستا شد و روزي آنجا ماند و رفت بر او آنچه كه بر " كيانوش استقرار زاده" رفت.
به هر مرارتي بود به شيراز بازگشت و دست در زلف يار و قدح مي بر كف نقسي تازه كرد و سرود:
" نبود چنگ و رباب و نبيد و عود كه بود
گل وجود من آغشته گلاب و نبيد"
آن ترك شيرازي روي برافروخت و معترض شد كه:« به چه زباني مي‌سرايي؟» حافظ خلوت نشين ندانست كه چه جوابي بدهد چون مخفيانه از شهر رفته بود و ترسيد كه لقب‌ش را بازستانند. پس خواست تا شعري بگويد و خود را به بي‌راهه زند و گفت:
" ناگهان پرده برانداخته‌اي يعني چه ؟
مست از خانه برون تاخته‌اي يعني چه؟"
كه وجدان هميشه بيدار نهيب زد كه: « يه سوزن به خودت بزن يه جوالدوز به ديگران، شاهد شيرين كار راست مي‌گويد..."
و حافظ همان‌طور كه در حس شاعرانه بود شرمنده شد و با خود گفت:
" حافظا در دل تنگت چو فرود آيد يار
خانه از غير نپرداخته‌اي يعني چه؟"