روزهای دور از کامی

واقعا سخت می‌گذره. کلی وقت اضافی گیر آوردم که نمی‌دونم کجا بودن تا حالا. از تلویزین که بیزارم. برای دیدن و شنیدن موسیقی و فیلم هم از کامپیوتر استفاده می‌کردم. نوشتن و خواندن وبلاگ و سرزدن به سایت‌های خبری، حتی حرف زدن با دوستان از تینا تا عزیزترین به مسنجر محدود شده بود.
ولی حالا چی؟
هیچکدوم نیستن.
یه ذره زیادی سخته. هر روز هم می‌ریم یه قطعه تهیه می‌کنیم ولی بعدش متوجه می‌شیم بقیه قطعات بهش نمی‌خورن یا یه چیز جدید سوخته بوده و ما متوجه نبودیم، با این اوصاف خریدن یه سیستم جدید به صرفه تر به نظر می‌آد.
خیلی دلم برای وبلاگ‌ها و نویسنده‌هاشون تنگ شده. کافی نت رفتن هم مکافات شده. یه روز یادم رفته مسنجر رو ببندم. یه روز هم ایمیل رو. عادت ندارم خب. چه کار کنم؟ خوبه باز هک نشدم و اتفاق دیگه‌ای نیفتاده. مسئول کافی نت آشناست و می‌دونه من چه موجودی هستم.
اینهمه بدی گفتم ولی خوبی هم داره. با وقت‌های اضافی که مثل گنج‌های مخفی هستن کلی کارهای خوب انجام دادم. چند تا کتاب خوندم که تا حالا فرصت نمی‌شد بخونم. یه ذره خیاطی یاد گرفتم و چند تا رومیزی دوختم البته با کمک مامان و خیلی کارهای دیگه.
ولی هیچی مثل کامپیوتر نمی‌شه.